terri i zi si një lum i gjatë
ngulfat anë e kënd në çdo pëllëmbë jete
dhe zbraz dollinë e mbushur me heshtjen e lodhur
për ditën e ikur
diellin e vdekur pa hije
që shkon në humnerën e humbur
dhe digjet flakë
nga shpirti i pa fjetur
i një lakuriqi të dehur që dehet edhe më tej
kthetra e madhe e heshtjes vigane
laget me lotët e yllit të veriut të ngrirë
e hëna faqemollë e veshur si nuse
lahet në verën e kuqe me erë trëndafili
dhe hija e saj pihet nga ndjenja vigane
e lakuriqit të humbur
edhe gjatë ditës nën hije
era e ftohtë e kohës
kalimthi mbledh shishet
hedhur nga krimbi
e me të mbetet vetëm
aroma pa shije
lisi i gjatë zgjuar në errësirë
i bën shoqëri me zhurmë trishtimi
në vetminë e kësaj nate
që të hyj në valle
me miqtë besnik të kohës
në hellin paradik të jetës
në agun e mëngjesit
përball mbrëmjes me verë
© Skender Mustafi
